Bugün tekerlekli sandalyeli birini gördüm. O kadar genç ve yüzü o kadar güzeldi ki... Ama o çaresizliğin, öfkenin çocuğun yüzüne vuruş şeklini görmeliydiniz. mutsuzluğun portresiydi o çocuk. Aklıma mıh gibi kazındı o geçen iki üç saniye. Umarım ayağa kalkarsın, o güzel saçlarını koşarken rüzgar dağıtır, bir de çok gülersin; Ağlamaklı olduğun, yüzünü kırıştırmaktan yorulan mimiklerini unutana kadar...
Ben mi? Şükür bile edemedim üzülmekten.
