böyle yarak kürek kişisel gelişim yazısı gibi olcak ama yazacam. ben her zaman garanti ve düz bir işte çalışmaktansa, riskli ancak ucu açık işlere aşık olmuşumdur. kötü bir huy çünkü adamı çok yıpratır. stresten saçın dökülür (benim dökülmedi ama genelde dökülür), stresten hastalık hastası olursun. senelerce debelenip karnımı zor doyurduğum, kendi ailemden adam muamelesi görmediğim zamanlar çok oldu bu yüzden. abin mühendis oldu, sen bi sik yapmadın, evden siktir ol git, bi boka yaradığın yok vs.vs. bunları onlarca kez duydum. defalarca normal bir işe girip pes etmeyi düşündüm. ancak son kalan kurşunumla diyeyim artık ittirmem ve çok çalışmamla dikiş tutturabildim bi sektörde ve şu an bu sayede etrafımdaki çoğu insanın saygısını, çoğu konuda da rahatlığımı kazanmış bulunuyorum. ayrıca insana kazandığı şeyler, normalin dışında şeylerse büyük özgüven kazandırıyor. eğer çok çalışmasaydım, zorlamasaydım şu an kaybetmiş hisseden, sıradan hisseden ve gram heyecanı olmayan bir insan olarak yaşamaya devam ederdim. şu an elimdekilere şükredebilecek kadar tatminkarım. biriyle konuşurken olsun, sosyal hayatınızda olsun direkt olarak yansıtıyosunuz. hatta insanları böyle tanıyabiliyorum bile, şimdi bakıyorum fabrikada şurada burada çalışan insanlar ölmüş bitmiş adamların haberi bile yok aq resmen. hepsi robot gibi. aynı şekilde bilinen tabirle girişimci diyelim, az buz başarılı olmuş bir adamı 1 km öteden hissederim. muhtemelen yanılmam.
