kucuk bir odada ot icip tekrar ayni dumana maruz kalip komaya girmek.
kahkahalarini durdurmaya calismak icin agzini elimle sıkıca kapatmam sonra nefes alamayip olecegini sanip tiribe girmem. onu oyle gulerken dakikalarca seyretmek. odadan cikarmak da bir turlu aklima gelmiyor. ambulans aramayi dusunuyorum kadin koptu ben de iyi degilim. sonra diyorum ulan ne diyecegim. ot ictik al buyur mu diyecegim.
bir kez duvarlar yok olmustu onu hic anlatmayim dakikalarca duvar aradim.o dakikalar hic bitmedi sanki.
boyle seylere cok dayaniksizim.halbuki okuz gibiyimdir.
