bu iki kelimeyi birlikte her gördüğümde tüylerim diken diken olurdu, şimdi birlikte takılıyoruz kendisiyle. biraz uzunca yazabilirim belirtmiş olayım.
sigara içerdim ama çok abartarak değil. günde 1 paketten az diyeyim. bunun yanında haftada 2 kez halısahada maç yaparım. hareketliyim, enerjim iyi, görünümümüm yaşıtlarımdan en az 10 yaş aşağıda olduğunu çok söyleyen oldu. olgunluk çağlarındayım yani. ağustos ayı ortasında, yine bir halı saha günü ve top oynarken kolumun üzerine düştüm, ertesi gün şişti. bir sağlık merkezine gittim. o an spontane bir şekilde sol kolumun dışında, kısa zamandır ağrıyan sağ omuzumun da röntgeninin çekilmesini istedim.
sol kolumda bir şey çıkmadı ama sağ omuzumda minik bir kas yırtığı dışında, raporun en altında bir kitleye rastlandığı belirtildi. omuz mr'ı çektirmemi önerdiler. orada da çıktı aynı kitle. oradan bilgisayarlı tomografiye evrildik.
evet, yine 6.5 cm.'lik bir kitle görünüyor dediler. (kanser lafını kullanan hiç kimse yok bu arada.) göğüs cerrahı biyopsi istedi ve pet. ch denilen bütün vücudu tarayan bir görüntüleme istedi. sonuçların çıkması 1 haftayı bulacaktı. psikolojim altüst tabii, atladım arabaya tatile gittim. "oğlum, nasılsa kazık girmiş" dedim "keyfince takıl." çok iyi geldi, adeta unuttum.
dönüşte sonuçları aldım. küçük hücreli dışı, adenokarsinom. ilk anda tabi şok yaşıyor insan, "ulan daha yarım kalan bir sürü şey var yapacağım" diye düşündüm. zannederim en ağırıma giden şey bu oldu.
sonra alışıyorsunuz. ünv. hastanesinde 1 kür (1 hafta arayla 3 kez) kemoterapi aldım, 1 kür daha alacağım. sonrası radyoterapi. tümör küçülürse ameliyat. son durum bu şekilde. kötümser bir tablom yok bana göre, 3a evresi deniyor ama ben hala top oynuyorum, depar atıyorum, gol atıyorum sahada.
doktorumun "oynamasan iyi olur" demesini duymazdan geldim. 1 haftadan bu yana saçlarım dökülüyor, bunun geçici olduğunu bildiğim için pek üzülmedim. bundan daha önemlisi, acıyan bakışlar. bana benden çok üzülen insanlar da gördüm. kimini ben rahatlattım. rekabet halinde olduğum kiminin gözlerinde de sahte üzüntüyü gördüm, hatta gizli bir sevinç.
insanlar ne tuhaf. en sonunda bir karar verdim, hayatıma girmiş veya yakın ailemden kiminle sorunum varsa halletmek fikri çok mantıklı geldi. eski eşimden başladım, abimle (ve bir iki kişi daha var bunlar dışında) sorunlarımızı çözdük. ya da onlar giderayak sorun çıkarmak istemediler kendi vicdanlarına.
sonuçta ilişkilerimi yeniden yapılandırıyorum, devlet bile yapıyor bunu. kişisel olarak bunu yeneceğime inancım kesinlikle var. umarım filmin sonu güzel biter. yönetmen tabi ki benim abi.
