Bu çocuğun durağan negatifliği beni öldürüyor. Ömrümde hiç söyleyeceğimi düşünmediğim bir şey söyleyeceğim; haklıymış. Sen gerçekten iflah olmaz bir durağan negatifsin. Hüp diye içine çekip garip bir şekilde çevrendeki her türlü neşeyi soğuruyorsun. Benim dahi bu soğurmaya karşı çıkmaya gücüm yetmiyor. Ki ben yani. Olduğu yerde güneş gibi umut ve neşe üreten insanım.
Ona bu konuda hak veriyorum. Belki kendisi bana o gün bunu anlatsaydı çok önceden verirdim hakkını. Fakat yine de pişman değilim yıllarca hak vermediğime. Beyefendiliğin kotarıyor yine seni öznel mahkememde.
Edit: görüldüğü üzere hesaplaşmalı. Yıllar yılı neler gelmiş geçmiş, hiç haberim olmamış. Kendimi kandırıp oturmuşum varla yok arası olan bir arkadaşlıkta. O gün kızmasa, hiç haberim de olmayacakmış. Üzüldüm, kırıldım ama bir şekilde noktalandı her şey.
