acılarımın çoğu arzularımla hareket etmemin sonucu ortaya çıkar ve sonra bir anlık tatminle mutlu olurum. kısa süre sonra bu tatmin can sıkıntısına dönüşür, bir döngü gibidir bu. bilmediğim şey şudur, bu sıkıntılar geçmişin çöplüğünde birikmeye başlar, biz talihsiz insanlar geçmişin ve geleceğin o kadar etkisi altındayız ki bu yüzden çocukluğumuzun o altın günlerini özlemle ararız. o günler kaygısız günlerdir, ağır, acı veren anılarla, geçmişin çöpleriyle yere çökmeden önceki günlerdir ama ne yazık ki hayat denen oyuna başladığın vakit, anı yaşayabilmenin önündeki engel olan o çöplüğü boşaltabilmek için durdurup geriye alamazsın zamanı. bu döngüden çıkabilmek için tek seçenek intihar etmektir. bu oyuna 'istemeden de olsa' başlamışken bu şekilde kaybetmek ise en büyük acı olsa gerek. bizim için çok geç ama eğer seçim şansım olsaydı başlamamayı dilerdim, bu döngü içinde var olmamayı.
