Çocukluk travmaları çok etkili bu hususta. Kendimden örnekler vermek isterim. Ablam beni kıskandığı için sürekli bana "çirkin" diyerek beni ağlatıyordu. Ve ben kendimi çirkin olduğuma inandırmıştım çocukken. Sonradan itiraf etti ablam "sana ne söylesem hemen inanıyordun çok saftın" Dedi.
Sonra ergenliğe girer girmez tacize uğradım ve bunun benim suçum olduğunu düşündüm çocuk aklımla. Çok utanılacak çok kötü bir şey yaptığımı düşündüm ve bunu bir takıntı haline getirdim. Utancımdan insanların yüzüne bakamamaya başladım. Bu böyle de Kaldı.
Büyüdüm. Tüm akrabalar çok güzel olduğumu söylüyordu ancak bunu annemden hiç duymadığım için hiç özgüvenli olamıyordum.
Bir kere bile çok güzelsiniz demez mi bir anne kızlarına? Demiyordu. Okuduğu psikoloji kitaplarında yazıyormuş. Şimdi oğluma "çok yakışıklısın" dediğimde bile annem söyleniyor "öyle demek iyi değilmiş" diye. Ah anne ah o kitaplar mahvetti bizi böyle. Bana karışma bari ben söyleyeceğim.
Bugün hala daha insanlarla gözle iletişim kuramıyorum rahat. Hala özgüven problemim var. Tedavi de görüyorum ama olmuyor. Derdimi doktoruma bile anlatamıyorum tam olarak.
