hafiften kurulduğum insanlar. her şeyin abartısı mübah felsefesine tabi insanlardır; ki benim çevremde mi hepsi anlamadığım iş. sürekli çocuğunu övüp, çocuk üzerinden kendini kıymetli görme olayını hiç anlayamadım. çocuk yapınca dünyanın en matah işini yapmış gibi davranan insanlar doldu etraf. yahu tamam sen seviyorsun da bana neden sevdirmeye çalışıyorsun, çevrendekiler senin çocuğunu neden sevip övmek mıçmıçlamak zorunda?
bırak sosyal medyayı, galerim bile sevimsiz bebelerle doldu bunlar yüzünden. bebeğini eşarbıyla harf yapıp 'aşk' yazan mı ararsın, dünyada tek çocuğu bu yapmış gibi davranan mı ararsın, yaşamayan anlamaz herkes yapmalıcılar mı ararsın. sürekli ararsın dedim başım ağrıdı, ne biçim cümle.
bir de evlenirken ve ürerken "en kısa zamanda darısı sana cnm"lar havada uçuyor. abicim benim yüzyıllardır çocuk yapamamış da hasret çekiyor gibi bir tipim mi var? karşındaki belki evlenmeyecek, belki çocuktan da nefret ediyor veya yumurtalıklarını aldıracak, çocuk gibi bir gayesi yok o insanın.
her neyse mevzuya dönecek olursak bizi hiç enterese etmez ponçiklerdir kendileri görüldüğü üzere.
