Yüzleşmeye çekindiğim, düşünmek yerine baska şeylerle kendimi oyalayıp kaçtığım benim içimi söküp atan o gerçekler her geçen gün daha çok sıkıştırıyor içimi. Öyle çok ihtiyacım var ki kendi kendime içimi dökmeye.. Ama yapamıyorum çünkü göz pınarlarım bitkin. Öyle uzun yazılar yazdım ki, hiç biri ifade edemedi kendimi geri sildim.
Kaldırması çok zor bazı şeyleri. Unutulduğumu, hak etmediğimi işittiğimi, hak etmediğimi yaşadığımı kabullenmem de zor.
Kendimle bir gün her şeyi konuşup kabullendiğimde bu büyük sızım biraz olsun diner umarım.
