"alışverişin, alfabenin, iplik döküntülerinin
ve her şeyi düzeltmeye kalkışmanın yok ettiği"
dizelerini okuduğumda harf devrimi eleştirisini görünce ve şiirin geneline bakınca turgut uyar'ın çok rahat çok profesyonel bir ismet özel şiiri yazabildiğini fark ettim. öyle bir şiir ki son iki dizede uyandırıyor ve büyü bozuluyor. tekrar geriye doğru okutuyor kendini. bildik turgut uyar şiiri gibi değil kesinlikle fakat yine çok güzel.
"ölümü hüzünle geçmişlerdi, ateşe tapardılar.
kent eşiklerindeydi, ağlayışını duydular
kestiler, biçtiler, dikmediler ve gitmediler,
iğnelerine iplik geçirip beklediler;"
