galatasaray in en buyuk oldugunu dusunuyordum ama inanmak istiyordum, ben de bu yüzden ezeli rakip Fenerbahçe'ye geldim. Zaman gösterdi ki her ne kadar inanmak istemesem de düşüncelerim doğruydu. Böyle yaşamak zor geliyordu artık, onlar kupayı alıyordu biz ise ancak bakıyorduk. Belki Kadıköy'DE onları yenebilmemiz bizim için tek teselliydi ama bu yetmiyordu. çünkü biliyorduk ki tarihi yine onlar yazıyordu. sonra takım olarak kenetlendik avrupa'Da başarıya doğru adım attık. evet yine kupa yoktu ama en azından çeyrek final mucizesi oldu. tam işte şimdi inanmak istemediğim durum tersine dönüyor derken bu avrupa'Daki başarının tek bir yılı kapsadığını yani tesadüf olduğunu gördük yine. onlar mı bizi sami yen'De devirip şampiyon oldular. sonra dedik bari türkiye kupasını kazanalım da müzemiz o özlenilen, o tarih öncesi devrilerde görebildiği kupaya sahip olsun. ama yine de olmadı, çünkü yine onlar çıktı karşımıza. ilk maç kadıköy'Deydi. üstelik karşımızda neredeyse en ufak kardeşlerimiz yaşında gencecik çocuklar vardı. Gene de olmadı, bizi bu kulvarda da saf dışı bıraktılar. kendileri kazanamadı ama bize de bırakmadılar. aslında ayıp ettiler. kendilerinde bu kupadan çok var ama bizde öyle mi? çok ayıp ettiler! sonra mı, daha fazla dayanamadım ve bıraktım artık o ülkeyi, bıraktım artık onlarla yarışmayı. fransa yolu göründü bana. belki başka bir diyarda başka bir takımla başarıya koşacaktım. onlar mı hala içimde bir ukte olarak kalacaklardı. evet, galatasaray in en buyuk oldugunu dusunuyordum. şimdi ise kendime hak verdim, doğru düşünmeyi becerebilmişim.
ünlü futbolcu kezman'ın futbolu bıraktıktan yıllar sonra türkiye günlüğü adlı romanından alıntılanmıştır.
