kendi içimde bu konuda sayısız edebi eser oluşturdum, bir çok fikir ürettim, bir çok şarkı seçtim, hepsi zihnimin içinde kaldı ne dilimden döküldü ne kalemimden sadece zihnimde var oldular. büyüdükçe ne ölümün ne de yaşamın bir anlamının olmadığını gördüm. yaşıyor olarak kendimdeyim ölümü bilmiyorum bu sebeple teşebbüsü de gereksiz buluyorum. ama hala içimde bir şeyler fazlasıyla arzuluyor göçü. bedenen yaşlanıyorum ama ruhen ve zihnen hep aynı anda ve aynı düşüncelerin pençesindeyim. keşke inanç ölümü bekletmeseydi.
