n yedi yaşındayken şöyle bir şey okumuştum. Her gününü hayatının son günü gibi yaşarsan günün birinde haklı çıkarsın. Bu cümle beni çok etkilemişti. Ve o günden bu yana yani 33 yıldır her sabah aynaya bakıp kendi kendime hep şunu sordum. Eğer bugün hayatının son günü olsaydı, bu gün normalde yapacağın şeyleri yapmak istermiydim. Uzun süre art arda hayır yanıtını verdiğimde bir şeyleri değiştirmem gerektiğini anladım. Insanın kısa süre içinde öleceğini bilmesi yaşantısına damga vuracak kararlar vermesi açısından büyük önem taşır. Çünkü her şey tüm dış beklentiler, gururlar, küçük düşme ya da başarısızlık korkuları tüm bunlar ölüm karşısında değerlerini yitirir. Yalnızca ölümdür nemli olan. Öleceğinizi hatırlamak kaybedecek bir şeyler olduğu düşüncesini yok etmenin bildiğim en iyi yoludur. Zaten çıplaksınızdır. Yüreğinizin sesini dinlememek için hiçbir neden yok.
Bu deneyimi yaşamış biri olarak diyebilirim ki ölüm faydalı fakat sadece entelektüel bir kavramdır. Hiç kimse ölmek istemez. Cennete girmek isteyenler bile oraya gitmek uğruna ölümü göze almak istemezler. Oysa ölüm hepimizin ortak sonu. Şimdiye dek hiç kimse ölümden kaçamamıştır. Bunun böyle de olması gerekir. Çünkü ölüm hayatın en güzel icatlarından birisi. "
Kur'an'da Bakara suresi 216. ayet: "Savaş, hoşunuza gitmediği halde size, görev olarak yazıldı. Hoşunuza gitmeyen bir şey, sizin iyiliğinize olabilir. Hoşunuza giden bir şey de sizin için kötü olabilir. Bunları bilen Allah'tır, siz bilmezsiniz."
Evet, ölüm dünyanın bilinen en kötü şeyi gibi belki ama belki de öyle değil. Öyle olsaydı sokrates baldıran zehirini içmeyip atinalılar ne istiyorsa onu söylerdi. yaşardı belki ama adını tarihe yazdıramazdı.
Konu çetrefilli. Ben bütünü arzetmekten acizim ama sınırlı aklımla diyorum ki, Allah insanlara zulm etmez. insanlar birbirine zulmeder ve bunun karşılığını bazen bu dünyada ama genellikle öteki tarafta mutlaka alırlar. Herkes cennete gitseydi diyenler, boş kağıt verip 100 bekleyen öğrenci gibidirler. Bu en başta çalışan öğrenciye bir hakarettir.
