akademinin günümüz hastalığıdır. bundan 50-60 sene önce olduğu gibi bilim insanı denilen kişi sadece kendi alanı ile değil alanı ile alakalı diğer alanlarla da etkileşim halinde olur ve bilimini bağlı alanlardan beslenerek zaman zaman korele bir şekilde ilerletirdi. buna en büyük örneği 1600-1700-1800 lü yıllardaki, bugün bilim insanı olarak saydığımız kimseler çoğu zaman hem rahip/kasap/vergi memuru/ madenci, hem astronomi/kimya/fizik/jeoloji, hem de sosyoloji ile ilgilenebilen kimselerdi. çünkü bu insanların yüzde doksan beşine verilmiş bir akademik titr yoktu.
günümüze geldiğimizde ise akademi artık sadece ama sadece bir konuda çok ileri derece uzmanlaşan kimseleri önümüze çıkarıyor. bu hem akademi için hem de bu insanlar için çok büyük bir sorundur. halihazırda doktora yapan biri olarak çevremdeki doktora yapan veyahut mezun olmuş kişileri gördüğümde bunun çıktısını çok rahat alabilmekteyim. bu insanlar doktoraları bittikten sonra sadece akademide, kendi alanlarında ve dünyada bir avuç üniversitede iş bulabilecek hale geliyorlar. 30-35 yaşında hiçbir ticari/mesai tecrübesi olmayan biri için çok çok kötü bir şeydir bu. ayrıca bu insanlar kendi alanlarında boğulup interdisipliner çalışmalar yürütmedikleri için alanlarını geliştirememekte, kendilerine ve diğer akademik yoldaşlarına/öğrencilerine yeni alanlar açamamaktalar.
herkesin kaçırdığı bir nokta var. akademik kariyer bir iş kurmak gibidir. bir plan dahilinde yapılmalıdır. k-12 * eğitimi gibi zorunlu değildir. bir kariyer ve iş planınız yoksa akademi sadece idealleri olan insanlar için bir yer değildir. herhangi bir iş kurmaktan çok daha zordur çünkü ürün sizsinizdir. tostçu battığında kaşarları ve tost ekmeklerini yiyebilir ya da satabilirsiniz fakat akademik iş planınız düzgün kurgulanmamışsa 42 yaşında annenizin odanıza kek getirmesini ve akrabalarınızla karşılaşmamayı beklersiniz. hayatın gerçekleri vardır, bunun başında para kazanmak gelir ve akademiden para kazanılmaz.
