ben küçükken çok salaktım.. hayal kırıklıklarının salıncaktan düşüp itinayla incittiğim bileğim gibi, alçıya alındığında düzeleceğini sanırdım. öyle değilmiş, acılarını sarmak istediğinde saracak bez bile bulamazmış insan bazen..
küçükken çok salaktım ben.. en büyük korkum, annemin elini tutmadan karşıdan karşıya geçmekti benim. başka birinin elini tutamamak, en büyük acılara zemin hazırlarmış meğer. sonradan öğrendim, öğrettiler.
geceyle gündüzün eşit olduğunu düşünürdüm.. terkedilişlerden sonra gecelerin kaç 12 saatten uzun olacağını, güneş'in doğmamaya yemin edeceğini bilmezdim.. bilmezdim ki o'nsuz günlerin gecesi gündüzü olmazdı.. tahmin edemedim akreple yelkovanın sonsuza dek dinlenmek isteyip, durabilme ihtimalini..
salaktım ben, eskiden.. en büyük derdim, annemin topuklu ayakkabılarının büyük gelmesiydi. ya da en büyük kayıplarım bozuk paralarla dolu kumbaramın kaybettiğim anahtarıydı.. yağmur yağdığında tanrı'nın duş aldığını sanırdım sonra, gök gürültüsünü duyunca tanrı'nın sinirlendiğini..
ben küçükken salaktım.. çiçekleri koparttıp eve doldurduğumu hatırlarım, "ne güzel onların da evi var" diye sevine sevine.. sonradan solduklarında da koparmak için geç kaldığımı düşünüp üzüldüğümü hatırlarım. çiçekleri ev sahibi etmekten daha fazla misyon yüklenmeliymiş insan meğer.
okulda, sayfanın sonuna gelince öğretmene "yeni sayfaya geçebilir miyim??" diye sorardım.. bütün yeni başlangıçlar birilerine danışarak gerçekleşmiyormuş meğer. bu kadar kolay değilmiş, hayatın temiz sayfalarına geçmek.
biri bir şey dediğinde "önümde ayna var" diyerek sözleri karşıya aynen ilettiğimi düşünürdüm, küçükken. kötülüklerden bir aynayla kurtulunamayacağını da sonradan öğrenecektim..
