sakin, kolay öfkelenmeyen bir insanım, bir kavgada silahla yaralandıktan sonra öfke kontrolünde epey bir aşama kaydettiğimi düşünüyorum. kin tutmam, silahla beni vuran lavuğa bile düşmanlık gütmüyorum, şımarmayacağını bilsem “merhaba” seviyesinde de olsa barışmak için gider konuşurum. hiç mi kin beslediğim, düşmanlık yaptığım insanlar olmadı, elbette oldu. 2 kadın ve bir erkek olmak üzere, 3 adet insanoğlundan intikam aldım. kadınlardan birine hem maddi, hem de manevi ömrü boyu unutamayacağı hasarlar verdim. çünkü her iki durum da canımı haddiden fazla yakacak kadar acı vermişti. işin maddi boyutu için bir kaç ay sonra daha fazla düşünmeme gerek kalmayacak bir fırsat çıktı ben de bunu es geçmedim, biraz vicdansızca olmuştu ama bu beni zerre rahatsız etmedi, neden bunları yaptım demedim hiç. diğer kadından intikam almak için 1.5-2 sene bekledim. bir şeylerin normale dönmesi, hafiflemesi, hatta üstüne sünger çekilmiş gibi davranılması için süre gerekiyordu. insanlar sular durgunken, ortalık süt limanken, hazırlıksız ve savunmasızdır. herkes bilir ki sert sarsıntıların daha da yıkıcı olması için en ummadığınız anda gelmesi gerekir. son olarak erkek aday için 4-5 sene beklemem ve bir plan dahilinde fakat bu plandan kimseye bahsetmeden, öyle bir şey yokmuş gibi davranmam gerekiyordu. bu iki yüzlü durumdan nefret etsem de, hiçbir şey yapmasam ya da anlık bir tepki versem konu kapanmış gibi olacak ve fakat benim için ömrümün sonuna kadar aklımda kalacak, zaman zaman öfkelendirecek ve bunu dile getirmediğim için dengemi bozacaktı dolayısla 4-5 sene daha makul geldi.
bazı şeyleri aşmış, hayatının ritmini bozmayacak detayları sorun etmeyen, daha pozitif bir yaşam için küçük problemleri görmezden gelmeyi öğrenmiş, umursamaz, sabretmekte çizgiyi arşa çıkarmış insanları büyük bir çoğunluğu söz konusu intikam olduğunda daha yaratıcıdır. ayrıca böyle insanların öfkesini haketmeniniz gerekir ve öfkesini hakedecek kadar büyük bir sorununuz varsa çoğunlukla hakettiğinizden büyük bir intikama maruz kalırsınız.
