Bir adımdan acizdi kopuk dilli mürekkebin. Nasıl oldu da mevsimlik bir vicdan nöbetiyle dilleniverdin? "gecemi işgale yeltenen yabancı" deyip yaşlar mumyaladın kör kuyularımda. Bu meşaleler hortlama ayinleri için soluksuz beklemekte. Dedim ya ne kasım ne de eylüldü. Gramerinden düşen zarf sürüleri tutmadı yüzüme. Tüm ifadelerim o gün dondu. Kalakaldım Nemrut ve aysberg arasında kaşifsiz platolarda. Söylesene gün hangi geceye inerdi; koparayım yüzümü içinden. Bu sinsi tebessüm oyunları kokuştu dişlerimin arasında...
Soruların, seri cinayetler halinde katledilirken, korkarım tökezletecek seni beceriksiz ıskalamalarımızın dil sürçmeleri. Doğrulamayacaksın. Aynı anda tüm renklerin düşecek omuzlarından. Yine "sur'lu katil"mi diyeceksin dilin ağıtlara parçalanırken? Yoksa ceset kokusu sinişmiş ellerini beyazlara mı saklayacaksın? Tasması kopuverse tüm kavramların kimin sicilinde yazar trajedinin sabıkalısı? Bulabilecek misin? içinde numune bıraktığın kopuk bacaklarla güzleri asla seçemeyeceksin. Aniden çocukluğumu geçirip sırtıma, nedenlerini mazgala düşürüversem kahkahanı ve hüznünü onlarsız kudurtabilecek misin? Bilmem kaç derece dondurursun damarlarında barınamayan asırlara gebe kanını...
Bir intihar eylemi sonuna ilişik ünlem yığınları kadar benimle kesişir içinin çelişkileri... başrolleri parçalanmış figüranlar kadar çelişkisin. Sanki hayata silkinip katledişlere kurban biçeceksin panayırlarda.
