"zeka yok, yetenek yok, başarı yok, para yok, güzellik yok, sempatiklik yok, yok oğlu yok. tüm bunlara rağmen insan nasıl kendini sevebilir."
Şu sözlerin aynısını herhangi bir insana çat çat söyleyemeyiz mesela. Karşımızdaki insanı kırmaktan korkarız. insaflı olmaya çalışırız. Ama kendimizi yerden yere vurmakta bir beis görmüyoruz. Neden? Herhangi biri kadar bile değerimiz yok mu yani?
Başkalarına gösterdiğimiz anlayışı kendimize de gösterebiliriz bence. Kendimize karşı da insaflı ve adil olabiliriz. Bunu yapabiliyor olmak bile kendimizi seviyor olduğumuzu gösterir.
