Bozulmuş bir seylerin tekrar duzelemeyecegini sindirmeye çalışıyorum son zamanlarda. Ve çok zorlanıyorum psikolojik olarak çok eziyet çekiyorum. Sanki önceden "bozulmuş" belki bir şekilde,belki bir çabayla,belki bir mucizeyle duzelebilir umudu varmış da son zamanlarda bir anda aslında asla duzelmeyecegini anladim.
Ve duzelmeyecegini anladığım bu bozukluklardan kurtulmak,onları yok etmek istediğiyle hınçla nefretle ve derin mutsuzlukla cebellesiyorum.
Bu farkındalıktan sonra asla mutlu bı insan olamayacağımı anladım. Çocukluğum,hayatımın şu günlerine kadar geçirdiğim zaman mahvedilmis , bozulmuş çünkü. Kendimi değersiz olduğuma inandırmislar. Aptal olup hiçbir şey anlamadığıma inandırmislar. Ve hiçbirini duzeltemiyorum.
Şu sırtımda başlayan kambura bile nefret besliyor komple sırtımdan kurtulmak istiyorum. Çünkü o da duzelmeyecek . 3 gün önce doğum günümdü pasta getirmişler . Sonra yerim diye poşet içerisinde dolaba koydum kutusuyla grip olduğum için tadını almayacagimdan. Yarın onu yemeğe çalışicam ve tadı çoktan bozulmuş olacak,ona da ofkelenicem ondan da kurtulucam.
Artık karanlıklar içindeyim aydınlık bir yer kalmadı.
