Valla ben kendim okumaya güç yetiremedim şimdilik. Merak eden varsa buyursun.
Kitaptan bir kıssa:
A’meş buyurdu ki:
— Ölüm Meleği, Hazret-i Süleyman’ın yanına girmişti.
Süleyman’ın nedimelerinden birisine keskin keskin baktı.
Ölüm Meleği dışarı çıkınca o nedime:
— Ey Süleyman! O bana keskin bakışlarla bakan kimdi? diye sordu.
Hazret-i Süleyman:
— O, Ölüm Meleğiydi! dedi.
Nedime:
— Yoksa benim canımı almak mı diliyordu? Ne olur,
rüzgâra ferman buyur, beni Hindistan’a götürsün! diye ricada bulundu. Eğer bir daha o buraya gelirse beni görmesin, bulamasın, dedi.
Süleyman’ın fermanı ile yel o kişiyi Hindistan’a götürdü.
Ölüm Meleği tekrar Süleyman aleyhisselâm’m yanına gelince:
— Ey Melekül-Mevt! Benim o nedimeme dik bakışlarla
bakmıştın. Neden ötürü öyle baktın? diye sordu.
Melek de:
— Bana Hisdistan’a gidip onun canını almam emir duyurulmuştu. Varayım onun canını alayım! dedim. Sana uğramıştım. Onu burada gördüm! Onun bir anda nasıl Hindistan’da bulunabileceğine şaştım, kaldım. Vaktâ ki, Hindistan’a vardım. Onu orada gördüm. Canını aldım, dedi.
Bu hikâyelerden maksadımız, Ölüm Meleği görmemenin çaresi olmadığını bildirmektedir.
