Medeniyet; hayatın şartlarını öyle ağırlaştırdı ki, dünyayı elde etmek, insanlar için artık en temel vazife haline geldi. insan için zaruri olmayan şeyleri, zaruri durumuna getirdi ve insanın bütün enerji ve gayretini dünyaya sarf ettirdi.
Halbuki; Allah, insanı kulluk ve ibadet etmek için dünyaya göndermiştir. Bu yüzden insanın fıtrat ve mahiyetini de ibadet ve kulluğa göre donatmıştır. Yoksa hayvan gibi yutmak ve çabalamak için insanı dünyaya göndermiş değildir. insan, iman ve ibadeti terk edip, hayvan gibi dünyanın adi ve süfli zevk ve lezzetlerinin peşine takılır ise, hayvandan aşağı düşer. Yok iman ve kulluğa riayet ederse, o zaman mahlukatın en üstünü ve en şereflisi konumuna çıkar. Zira insanı, Allah bu kıvamda yaratmıştır.
insanın önünde iki seçenek var; ya kul olup kainata sultan olur ya da iman ve ibadeti terk edip mahlukatın en aşağı ve en rezili olur. insanın bu dünyaya zevk ve lezzet peşinde koşmak için gönderilmediğine en güzel şahit, insan ile hayvan arasındaki farktır. Bir hayvan doğduktan hemen sonra kendisine lazım olacak şeyleri biliyor ve çok kısa sürede hayatı öğrenebiliyor. Serçe kuşu kendi bedeninin 10 katı kadar yem yiyebiliyor ve günde yüz defa kadar ilişkiye girebiliyor. insan kendine bakarsa bu iki yönden de serçe kuşuna yetişemediğini bilir. Hem onlar insanlar gibi geçmişin elemlerini ve geleceğin evhamlarını düşünmez. anı yaşar, zevkine bakar.
