Her gelişimde daha da metropolleştiğini görerek “yok abi burada yaşanmaz” dediğim şehir.
Şimdi efendim ben bu şehirde tam 6 sene yaşadım. 6 koca sene. Her sokağında ayrı anım ayrı hatıram var. Yıl oldu 2022, şu an bile her gidişimde kaldığım evleri, Görükle sokaklarını, Ihlamur Parkını, Demirtaşpaşa’yı, Heykel’i, Tophane’yi gezer Madagaskarpenguenini özellikle yad ederim. 2009’da geldiğimde Anadolu’nun nispeten gelişmiş bir şehriydi ve ben kulağımda incesaz ile sokaklarında gezerken şehrin tarihi dokusu her yerde karşıma çıkardı. Şimdi karşıma çıkan ise kafeler, lüks kulüpler, oteller, yığınla avmler.. olm biz Görükle’den teeee Terminale avm görmeye, ikea köftesi yemeye giderdik lan! Velhasıl kelam değişim insan için olduğu kadar eşyalar ve şehirler için de elbette mukadder ama insan aynadaki değişime her gün biraz biraz şahit olduğu için alışıyor. Lakin insan şehirlerin bu çapta değişimine uzun aralıklarla şahit olunca yaşlandığını anlıyor. Bursa, bana yaşlandığımı gösteriyor her seferinde. Belki de Ahmet Hamdi de benim gibi düşünmüştür bilemiyorum.
“Aynalar, bakmayın yüzüme dik dik!
işte yakalandık, kelepçelendik.”
