Para sesleri ile beraber (bkz: dark side of the moon) en çok hatırlanan sesi olan saat çanları, mükemmel gitar solosu ve david gilmour- rick wright'un hayat boyu süren uyumunun sonucundan ortaya çıkan efsane şarkı.
Türkçesi şöyledir:
sıradan bir günü oluşturan anları sayarak
zamanı parçalarsın, kolaycacık harcarsın
doğdugun topraklarda bir parça topragın üstünde dolanarak
sana yol gösterecek birini, birşeyi bekleyerek.
yoruldun eve kapanıp yağmuru seyretmekten ve güneşte mayışmaktan
daha gençsin ve yaşam uzun, harcayacak vaktin var bugün
ve bir gün bakmışsın ki on yılı bırakmışsın ardinda
kimse söylemez sana koşacagın yerı, başlama işaretini kaçırmışsın.
ve koşarsın koşarsın güneşi yakalamak için ama güneş batmakta
ve dolanmakta tekrar sana görünmek için
güneş aynı güneş aslında ama sen yaşlısın artık
bir nefeslik ömrün var ve bir gün daha yakınsın ölüme
gittikçe kısalmakta yıllar, vakit bulamayacağız galiba
tasarılar ya sıfır ya da yarım sayfa karalama
umutsuzluğa sarılarak avarelik etmek ingilizlere özgüdür.
vakit geçti, bitti şarkı, söyleyeceklerim bitmedi ama.
evdeyim
evdeyim yine
burada olmayı seviyorum fırsat buldukça
eve döndüğümde üşümüş ve yorgun
iyi geliyor kemiklerimi ısıtmak ateşin başında
uzakta çayırların ötesinde
ağır ağır çalan demir çan
cağırıyor insanları dizleri üzerine çökmeye
duymak için kısık sesli o sihirli sözleri.
