evden çıkmadan önce ütüyle haşır neşir olan bünyenin, gün içinde "lan ütünün fişini çektim mi ?" sorusu eşliğinde yaşadığı ruhsal çalkantı.
elbislerimizi ütülemekte kullandığımız o masum aygıt, o an öylesine ölümcül bir imaj alır ki sormayın gitsin. "yok yok... evden çıkarken kesin çekmişimdir ütünün fişini ya !" şeklindeki telkin düşünceleri fayda etmez. devasa alevler içinde cayır cayır yanan evinizin görüntüsü gözlerinizin önünden gitmez.
ne pis, ne fena bir duygudur o. insana işi gücü bıraktırıp, panik halinde eve koşturur. eve gelindiğinde ütünün fişinin çekilmiş olduğu gerçeğiyle karşılaşmanın yarattığı karışık duygular da cabası...
en sonunda tüm bu paranoylardan kurtulmak için ütünün fişini kasten prizde bırakıp evi yakıcam lan !
