kimi insanlarda bunun fobisi vardır. ilk gece fobisi.
bir yandan bunu herkes yapıyor diye kendini avutmaya çalışırsın, bir yandan acaba nasıl olacak ya yazamazsam diye düşünceler dönüp durur insanın kafasında. ya çok acırsa canım diye korku birikir içinde. bunca yıldır neden yazmadım ki sanki şimdi her şey daha kolay olurdu diye suçluluk duyulabilir. ama ilk buraya yazmak da farklı bir duygu vs. insanın aklına binbir türlü düşünce gelir. ee tabi yetiştirilme tarzı da bunun temel nedenlerinden biridir.
baskıcı bir toplum tarafından kabuğuna itilmiş, farklılıkları göz ardı edilmiş, yetenekleri törpülenmiş, toplum tarafından dışlanmış ve örselenmiş hissedebilir bu insanlar. bu yüzden ilk gece yazamayabilirler. belki ondan sonraki birkaç yıl boyunca yine yazamayabilirler. yazabildikleri zaman da asla herkes gibi yazamazlar. asla normal bir yazarlık hayatları olmayabilir. bu onları bu şekilde yetiştiren susturan yazmasına engel olan toplumun ve ailelerin suçudur. bu sebeple nice yazarlarla sözleşmeler feshediliyor ne dramlar yaşanıyor. ama bazı kan emici, barbar, bencil insanlar daha önce hiçbir yere yazmamış bir insanla çalışmak istiyorlar. bu aptal düzen devam ettikçe nice yazarlar yazmaya küsmeye devam edecek. hayatları mahvolan bu yazarlara bakan toplum suçu yazara atacak. ama gerçek suçlu toplumdur.
