Kendimi bulmama sebep olan sokaklardır. Gece vakti, hiç kimsenin olmadığı öylesine karanlık sessiz ve ıssız sokaklar. Yürümek için, düşünmek için, dövüşmek için yaratılmış gibi. Çok ilginç buluyorum, bir yandan ürkütücü ve bilinmezliklerle dolu, öbür yandan ise huzurlu, kendinle başbaşa kalabildiğin kendini bulabildiğin yollar.
Birde bu sokakların tarihi geçmişi olan türleri vardır ki, hem tehlikesinin artması sebebiyle hemde geçmiş uygarlıklardaki kederli gençlerin, yalnız kadınların ve korkmuş çocukların tıpkı bizim gibi belki de aynı hislerle aynı düşüncelerle yürüdüğü, düşündüğü ve belki sohbet edip konuştuğu yollar olması hasebiyle insanı daha çok etkiler. Sanki o yollarda bir başına biraz buruk biraz hüzünlü yürümüyor da, onlarca asır öncesinden kalma zıplayarak eşlik eden bir çocukla yürüyüp, romalı bir kadınla sohbet edermişçesine yada evine varmaya çalışan yaralı bir askeri seyredermişçesine bir halet-i ruhiyeye dalıyor insan.
Bir yandan bulutların arkasına saklanan utangaç dolunayı görüyor, karanlık ihtişamlı gökyüzü gri bulutları önüne set etmiş güzelliğine güzellik katıyor. Öbür yandan duvarlardaki eski taşlar, yürüdüğün o taştan yollar sana geçmiş uygarlıkların harika zamanlarını anlatıyor. Herşey harika ve herşey yerli yerinde.
işte o zaman anlıyorsun ki, burada yerli yerinde olmayan Tek birşey var ve o da benim. Ben buraya ait değilim, yalnız ve karanlıkta yolunu bulmaya çalışan birisiyim. Ben buraya ait değilim. Peki ben nereye aitim, nereye varmaya çalışıyorum, bu yolun sonunda bu hayatın sonunda neyi bulacağım?
