kalpten gelen samimi bir sevgiyle yapildiginda bence yanlis olmayan bir davranis olup, pekala bir insanın duygularini dışa vurma biçimi olabilir.
ancak ne yazikki ulkemizde, putlastirma denen bir davranis yaygin bicimde mevcuttur. bu tip gecmisten gelen hatiralara, emanetlere oyle anlamlar yukleniyor ki, sanki insanlar icin birer kurtarici olarak tanıtılıyor. ben de cocukken annemler ile sakal-ı şerifi gormeye gitmiştim. merak ediyordum. ama neler neler duymustum hakkında, yok karsisinda dua ederseniz titremeye baslamasindan tutun da onu ziyaret edip gorerek ne kadar buyuk sevap isleyecegimize kadar. oyle anlatılmıştı ki sanki hacca gidiyorduk ailece...
gittim gordum, cocuk aklımla neler dusundum pek de hatirlamiyorum.
turbelere gidip , ölen dindar insanlardan medet ummadan ne farkı var bu davranisin?
ben demiyorum gidilmesin gorulmesin. elbette gidilsin. hz. muhammedin hatiralarina saygi gosterilsin. saklansin, iyi bakilsin onlara. ama onun fiziken biraktiklarini degil, ruhen biraktiklarini on plana cikaralim.
hz muhammed, benim kalbimde apayrı bir yerdedir. ama ben onu kalbimde sevip, dogru duzgun bir insan olup sevap islemek varken, gidip de kisa yoldan sakalı icin dua etmiyorum.
