hangimiz bilebilirdi ki birgün birimizin çekip gideceği ? gitmekle kalmayıp sözlerimizi, umutlarımıza peşkeş çekecegimizi hangimiz bilebilirdi ?
yapayalnızız sessiz şehirlerde artık. günahlarımızla, pişmanlıklarımızla kavga ediyoruz. yastıklara ağlıyor, soğuk ellerimizi ovuşturuyoruz yine kendi elimizle. bütün sevdiklerimizi kırıyoruz belki de, yüzlerine yalnızlığımızı başka sebeplere bağlayarak haykırıyoruz.
kim bilebilir belki de herkesin yüzüne gülüyoruz umarsızca, yapılan bir konuşmayı bir espiri anlamasakta gülüyoruz belki.
ama bu gülme bizi ikna etmiyor, biliyoruz ki bitecek bu dakikalar ve yine biz ikimiz aynı şekilde, aynı yoldan, aynı adımlarla, kaldıgımız yere geri dönerek yüzümüzü dökecegiz boş duvarlara.
