insanı hayatı olduğu gibi görmekten alıkoyan acizlik.
Dedem 80 yaşında vefat etti. Hayatının son 15 senesini evde oturup sadece camiye giderek geçirmiş sonrasında Bunamış en son altına kaçıracak yataktan çıkamayacak hale gelmişti.
Bana 10 sene evvel ben artık yaşamak istemiyorum bu kadar hayat bana yeter demişti.
35 yaşlarında romantik duygusal dayıma bunu söylediğimde hayır olamaz triplerine girdi. Kendisini aşağılanmış hissetmişti ben bunu dediğimde. Ona göre adam ölmeyi arzuluyor olamazdı.
Halbuki her şey çok net. Dedem öldüğünde o acılar içinde kahrolmuş halden kurtulmuş oldu. Üzülmedim bundan dolayı. Kendi babam o halde ölse yine üzülmem.
