insanlar, affedildiklerinde küstahlaşmak bakımından çocuklara benzerler. bu yüzden onlara gereğinden çok yumuşak ve sevecen davranılmamalıdır. bir dostun ödünç alma isteğini reddetmek ile o kişiyi yitirmeyiz, ama ödünç istediği şeyi ona vermekle, onu çok kolayca yitirebiliriz; bunun gibi, bir dosta karşı gururlu ve onu biraz ihmal edici bir biçimde davranarak onu yitirmeyiz ama ona karşı çok fazla dostça ve kibar davranırsak, onu yitiririz, çünkü bu davranışımız onun küstah ve katlanılmaz kılacaktır, bu da bir kopmaya yol açacaktır. insanlar, özellikle onlara muhtaç olduğumuz düşüncesini kesinlikle kaldıramazlar; kibir ve kendini beğenme, bu düşüncenin ayrılmaz eşlikçileridirler.
