yaparken odaklanma gerektiren ve tabii daha önemlisi sevdiğim şeyleri yaparak.
mutluluğu çoğu insanın varsaydığı gibi ulaşılması gereken bir ülkü, daimi bir ruh halinden ziyade arada sırada burnuma gelince kendimi iyi hissettiğim güzel, ferah bir koku olarak gördüğümden kısa zaman aralıklarında kendisine eriştikten sonra havaya karışıp kaybolmasına alışmaya başladım ve üstte belirttiğim eylem şu an için mutlu olmama yetiyor.
bir gün gelir ve yetmez belki, onu bilemem. kim bilebilir ki?
