az evvel bir şeyler oldu ve gerçekten çok tatlı bir nostalji hissettim. içimi bir tık burktu. hafiften ergen zamanlar geldi gözümün önüne. yine, çok fazla eğlendiğim, kimseyi sallamadığım ve sanal bile olsa, kardeşim gibi gördüğüm insanlarla takıldığım günler. bazıları bunu eziklik olarak görse de, umurumda değil açıkçası çünkü sanal da hayata dahil.
kardeşim gibi gördüğüm birine denk geldim ve bir hayli tesadüfler silsilesinin sonucunda denk geldi. 2 tahminimden biriydi ve doğru tahmindi. sabahlara kadar sol tarafın tozunu attırdığımız ve saçmalayıp güldüğümüz günler gözümün önüne geldi. hala o eski saygısını, efendiliğini koruyor. ben tabii, salak salak gülen, ergen triplerine devam eden bir tip olarak kaldım. onun da aynı veya en azından çok benzer şeyleri, anlık olarak bile olsa, göz kapağının ardında gördüğüne eminim.
sözlüğe girdikten sonra sadece eğlenmekle kalmaz, dertleşir ve muhabbet de ederdik. yakın olduğum pek kimse kalmamış olduğu için, şimdilerde sadece nadiren falan girip, gülüp, eğlenip çıkar oldum. metamorfoz işe yaramış olsa gerek, aşırı uzun süredir bu kadar bile uzun bir şeyler yazıp içimi dökmek istememiştim hiç ama işte o kahrolası nostalji sancısı.
ulu, şu an gözümde bir memleket gibi. o eski tadı olmasa da, geçtiğin sokakların her birinde bir anı bıraktığın yer. onları görüp, kendini avuttuğun, "güzeldi ya..." dediğin bir yer haline geldi benim açımdan. o yüzden hala ara ara gelip, eğlenip kaçarım geri. memleket tatili gibi işte.
