iyi kazanıyorum.
kimseye muhtaç değilim ve devlet bana 1 kuruş vermiyor.
evet, devlet bana 1 kuruş vermiyor.
vermeyecek de...
emekli olsam benim ödediğim parayı bana verecek.
işsiz kalsam ödediğim parayı verecek ki işsizlik veya emeklilik parasını ben ve iş verenim ödüyor. işverenim de benim için ödüyor. yani; devlet ben çalıştığım için para alıyor.
sağlık için hizmet mi alıyorum? evet, bunun da parasını ödüyorum.
devlet bana ne verdi?
düşünüyorum...
koskoca bir hiç!
ben devletten geçinen yardım alan biri değilim ve ben devleti besleyen biriyim.
faturalarım otomatik ödeme talimatında beleş kaçak bir kullanımım yok.
kaçak sigara kaçak içki içmiyorum. 100 liralık içki-sigara da devlete 75 lira veriyorum.
korsan kitap bile almıyorum.
her şeyimle devleti besliyorum ve sıradan basit gündelik kullanım için fazla kablo derdi olmasın diye alacağım bir aio masa üstü bilgisaraya enayi gibi 18.000 lira vermek istemiyorum.
kilosuna 40 lira verip ithal muz alıp, 280 liraya norveç somonu alıp kendimi enayi gibi hissetmek istemiyorum.
çocuğun elinde ki 200 lira banknotu alıp çocuğa 4 tane 5 liralık banknot verip bak senin 1 kağıt paran vardı şimdi 4 tane kağıt paran oldu diye kandırmak gibi bir durumu vatandaş olarak yaşamak istemiyorum.
semt pazarına çıktığımda pazarcının abi satamıyoruz alan yok ben de bazı malları getiremiyorum çok pahalı demesini duymak istemiyorum.
bu ülkede devletten geçinen devletten 3-5 kuruş alıp cebine giren avanta paranın kaybolmasını istemeyenler kadar bizim de konuşma hakkımız var.
bu durumda olmamıza neden insanlar sokakta ya hükümeti eleştiriyor ya övüyor.
benim derdim ekonomi hayat pahalılığı alamama değil.
benim derdim beni enayi yerine koymayın.
