sanırım insanın hayatında bunlardan en az bir adet olmalı, biraz olsun aidiyet hissetmek, şu hayata bir gemi çapası misali demir atabilmek için. bu da harry potter'dır benim için.
sınırların epey geniş olduğu bir ölçekte özgürlükçüyümdür, 'isteyen istediğini yapsın'cıyımdır ama yok arkadaş. bu konuda eli kalem tutmamış, hayatı boyunca doğduğu kasabanın/köyün dışına çıkmamış bir dede bağnazlığındayım. bir yerlerde "pff harry potter mı.. çocuk musunuz abi ya" minvalinde laflar geçince elim ayağım titriyor, yumruğumu ısırasım geliyor.
saçma ve sağlıksız bir bağlılık olduğunun farkındayım ama sanırım bu da beni mutlu ediyor biraz. herkes bir ip bulmuş tutunmuş, bir şeylerin parçası olabilmiş. benim aidiyet hissedebildiğim pek bir şey yok. bu anlamda beni daha "insan" hissettiriyor harry potter. bu yüzden seviyorum belki de.
