içinde yaşamasak, aslında eğlenceli ülkeyiz. Cem Yılmaz'ın repliği gibi: Aşçı bahçıvana, bahçıvan şoföre, şoför uşağa, sonra hepsi uşağa... Evin beyi hariç herkes herkesle yakın ve seviyeli! münasebetler içinde. Filmin konusu bu. Senaryolar değişiyor, oyuncular ve figüranlar farklı rollere giriyor; evin beyi ise Hulusi Kentmen misali hiç şaşmadan aynı kalıyor. Tek fark var: Hulusi Abi film bitince evine gitmek için otobüs bekliyordu, bu evin beyinin öyle bir derdi yok. Tarık Akan gibi son sahnede "Kahraman!" diye feryadı basan birinin yanında "onun kim olduğunu bilen" tek kişi Halit Akçatepe kalıyor. Durum komedisi değil dram filmi... Kulaklarımızda o meşhur fon müziği...
