dün itibariyle trabzon cinemini'de,toplamda dört izleyici bulunan salonda izlediğim ve nedense buna içten içe sevindiğim,final sahnesiyle beni koltuğa çivileyen ve yine aynı sahne ile uzun zaman sonra ilk defa,bir filmde gözlerimin dolmasına sebebiyet vermiş olan filmdir. insan bir sinema perdesinde, doğup büyüdüğü coğrafyaya ait görüntüleri,tulum sesini, oralıların kendine has üslubunu ve konuşma tarzını ve hatta küçücük şehrinin plaka numarasını görünce/duyunca(hele ki bu, hiç alışık olmadığı bir durum ise) her ne kadar doğduğu yer ile neredeyse hiçbir duygusal bağı kalmamış olsa bile yine de kendini bir tuhaf hissediyormuş,bunu gördüm. ayrıca;
