Bir gerçek olduğu kesin fakat buna sebep olan unsur, bizim eski biz olmamamız mı? yoksa zamanın eski zaman olmaması mı? Bu bir türlü netleşemiyor. Belki de ikisi birdendir bu da makul.
Kimi insan bu duruma çok takılmaz. Sürekli yeniliklerden keyif alabilecek yapıdadır. sürekli bugünü yaşar, anda kalır, ileriye yönelik yaşar. Geçmişi oturup uzun uzun düşünmez ve bunu beyhude bulur.
Kimi insan da çeşitli sebeplerce nostaljik bir karakter taşır. Geçmişe özlem duyar ve bugüne de yarına da söver. Aslında iki yıl sonra da sövmüş olduğu bugüne bile nostaljik bir özlem duyacaktır. Melankolik olan ve bu melankoliyi de içten içe seven yahut buna gereksinim duyan insanlardır.
Birinden biri daha doğru, daha haklı diyemeyiz. ikisi de haklı.
Geçmiş, insana hep daha güzel görünse de çoğunlukla bu da bir yanılsamadır. Her kuşak bu düşünceyi taşıyor. Bin yıl önce ahmet yesevi "zamane insanları çok kötü" diye yazı kaleme alıyordu misal. Her kuşak kendinden sonraki kuşağı garipser. Kendi dönemini yüceltir.
Yirmi yıl sonra bugünün tik tok gençleri diyecek ki "ulan bizim zamanımızda ne güzel tik tok vardı çok güzeldi be şimdiki gençlere bak bir de nelerle uğraşıyorlar."
bu bir döngü. 90 lardan gelen biri olarak atariye bile özlem duyuyorum ama yaşandı ve bitti. Atari, taso, gazoz kapağı, futbolcu kartları, 9 aylık, sokakta yapılan piknik, sabahları çizgi film izlemek için erken kalkmak, bisikletle duvardan duvara çarpıp yara bere içinde kalmak, yılbaşında balkondan aşağı torpil-kızkaçıran vs atışım,(bu da bildiğin magandalıkmış lan) bilgisayarda age of empires oynama hevesim, internete ev telefonuyla elli saatte zar zor bağlanmak, grafi2000 izlemeyi büyük bir eğlence aktivitesi sanmak, her çıkan filme ulaşımın zor olması ya sinemada ya da cd sini alarak izleyebiliyor olmak, müziğin her sn ulaşılabilir değil de ancak kasedini alıp dinlenebiliyor oluşu, kasetlere saçma salak ses kayıtları yapmalar, harry potter'ın yeni kitabının çıkmasını hevesle beklemek, yaz tatili gelsin de denize gideriz belki diye bununla heveslenmeyi ve daha milyon adet şeyi özlüyorum.
Çünkü artık ne bunlara benzer şeyler ne de olup biten herhangi başka bir şey umrumda bile değil. hiçbir şey hissettirmiyor.
Dediğim gibi tüm bunlar büyük ölçüde yanılsama ve kişisel ruh halleri fakat göz ardı edilemeyecek ciddi bir realite de var: eskiden bir şeylere ulaşmak gerçekten zordu ve bu yüzden keyifliydi.
Bugünse sürekli ulaşılabilir olan fabrikasyon üretim sanat ürünlerine sahibiz. Sinemaya hangi filmin geldiği umrumuzda bile değil. Yeni çıkacak şarkıların pek bir önemi yok. hiçbirimiz oturup bunları beklemiyoruz. Beklediğin bir kitabı her gün kitapçıya gidip geldi mi diye sormuyorsun en kötü pdf ini indirirsin. Bugün dünya tarihinin en hızlı tükenen aşklarını yaşıyorsun. Arkadaşlıkların heves barındırmıyor. 7-24 diyalogta olduğun ve oturduğun yerden konuşabildiğin insanlarla "değişiklik olsun" diye gidip kafede oturuyorsun vs vs...
Hiçbir heves yaratmayan nice nice şey yapıp aslında keyifli şeyler yapıyorum lan diye kendini ikna etmeye çabalıyorsun sadece. bu yüzden de hiçbir şeyde tat mat yok.
