Boyundan büyük laflar edip belki de babası tarafından tehlike olarak görülen çocuğun "terbiyesizlik" yüzünden yediği dayağın ardından başlar bu süreç. Asla Yediği dayağa ağlamaz çocuk, eşit olmayan koşullara ağlar. Babadır, üstündür, güçlüdür. Dövünce susar çocuk. Başlar ağlamaya. Aklından onlarca şey geçer çocuğun. Sevgiyi sorgular belki, çelişir kendiyle. Nefret eder önce ama bilir babasıdır döver de sever de. Derken gururu aklına gelir. Asla yediremez bu yaşadıklarını o çocuk gururuna. Başlar iki kat ağlamaya. Bu sırada yaptıklarından pişman olan baba daha fazla bu manzarayı yediremez kendi gururuna ve en sert ses tonuyla çocuğu odasına gönderir. Televizyon izlemekten de alıkoyulmuştur. artık odasında sesi çıkamaz hale gelip katılır içi çocuğun. Akan göz yaşlarına karışan sümüğü, kendi kendine bu haksızlığa söylenen minik ağzından akan salyaları ıslatır minik yastığını. Gecenin soğuğu işler içine. artık ok yaydan çıkmıştır kendisi istese de artık durduramaz iç çekişlerini. Uyku sıcak gelir o an. Gözlerini kapatsa belki bu yaşananların geçebilme ihtimaliyle içini çeke çeke uyur...
Ama çocuktur ertesi güne unutur. Unutur mu dersiniz yoksa sadece çocukluğunun tadını çıkarmak adına görmezden mi gelir bu yaşananları?
