Bir kez daha anladım, mutluluğun bir yekünden ibaret olduğunu: Biz onunla beraber güldük, gezdik, tozduk, eğlendik; sıkıntı çektik, kavga ettik, üzüldük; küstük, suçladık, affettik... Tekrarların döngüsünün bezdirmemesi için midir bu değişkenlik? Cevabı bende değil. Aslında kimsede değil. Sabaha çıkacağının garantisi olan var mı ki? Yine de yek olanın hükmüne hiç karşı gelmedik. Onu bırakmadım, o da benim yamacımdan ayrılmadı. Mutluluk efkârın ardını dönmesini kolladı her daim. Küçücük fırsatları bile boş geçmeden dibimizde bitti. O da olmasa yaşanmaz doğrusu. iyi ki varsın be! Sen de olmasan buz keser gönlümüz, susar şu dillerim, söylenmez olur hayat türkümüz.
