endüstriyelleşme ile birlikte insanların birlikte vakit geçirme sürelerinin azalması kaçınılmaz oldu. Buna paralel birbirini tanımayan insanların, birbirini sadece dışarıdan görerek yorumlaması sonucu sadece meta'ya göre bir değerlendirme ve başarı hissi oluştu.
Bu tanıma paralel olarak, iç dünyada yaşanan duygusal tatminsizliğin meta ile değiştirilebileceğinin düşünülmesiyle de mal a yani meta'ya olan ilgi arttı. insan meta'ya yaklaştıkça içi boşaldı, tatmin mal'da arandıkça kaçtı.
Bu durum üretimin ve endüstriyelleşmenin hızını arttırdı ve birbirini besleyen ve sürekli büyüyüyen bir tatminsizlik sonucu, daha da güçlenen tüketim ortaya çıktı.
Artık endüstriden kaçmak çok zorlaştı.
işte insanın belki hiç olmadığı kadar kendini araması gereken zamanların başlangıcındayız artık.
belki de insanlar her zaman böyle hissediyordu.
1500 yılında yazılanlarda da aynı sorunlar var 1700'lerde de. Yoksa bu döngü dünyanın temeli mi? Bu tatminsizlik?
