bazen yaşamak öyle zor ve katlanılması güç gelir ki kimseyi düşenemez hale gelir insan. yaşarken çektiği acıyı bir an önce sonlandırmak isteyebilir. öfkesi ve ruhunun acısı öyle yoğundur ki başka çözüm kalmamıştır. öyle hisseden biri okuyorsa bunu, yalvarırım yapma. kendini sevmiyor ve sevilmeye layık görmüyor olabilirsin. ama yanılıyorsun. her insan gibi sende sevilmeye layıksın, sen öyle hissetmesende... çok değerlisin, asla inanmasanda... etrafındakiler bunu göremiyor olabilir. sen de hep yalnız kalmayı tercih ediyor olabilirsin. kimseye yakın hissetmiyor olabilirsin. kendine vermediğin sevgi ve şefkati başkasından da almayı istemiyor ya da samimi bulmuyor olabilirsin. hayat istediğin gibi gitmiyor aksine herşey üstüne geliyor olabilir. istemediğin şeyleri yapıyor ve ya sevmediğin bir duruma sürekli katlanıyor olabilirsin. ne düşünürsen düşün bu dünyanın sensiz daha kötü bir yer olacağı gerçeğini değiştirmez. sonuçta mutsuz olduğu için kendine kıyan birinin yaşadığı dünya nasıl güzel olabilir ki? olamaz... gidişinle daha da kirlenir ve çirkinleşir... sana kendine zarar vermezsen eğer, herşey birden çok çok güzel olacak demiyorum , ama hep böyle hissetmeyeceğinin garantisini veriyorum! aylardır yıllardır böyle hissediyorum diyor olabilirsin, aksinin mümkün olacağına dair bir umut görmüyor olabilirsin ama sana yemin ederim mümkün. lütfen yardım al. yalvarırım bunu düşün. bir uzmana gitmek istemezsen birilerine mutlaka bu düşüncenden ve ciddiyetinden bahset. gittiysen yine git ve anlat. nasıl miden ağrıdığında ya da başın ağrıdığında doktora gidebiliyorsan ve bunda çekinecek hiç birşey yoksa, ruhun acılar içinde kıvranırken ben çok kötüyüm demekte de hiç bir sakınca yoktur. zira sağlık herşeyin başı, buna ruh sağlığı da dahil. uzun depresif süreçler, yıllar içinde yaşanan travmatik olaylar ruhunu yaralamış olabilir. rahatsızlanmış olabilirsin. bunun bir hastalık olması mümkün değil gibi düşünüyor olabilirsin. ancak bilmelisin ki doktora gitmek için illa bir yerinin ağrıması, şişmesi, incinmesi gerekmez. Bazen dışardan sapasağlam görünürken, ruhumuz yara bere içinde kalmıştır ve biz birşey yok gibi devam etmeye çalışırız... Edebilir miyiz peki bu kadar kötüyken? Edemeyiz, tabi ki kötü hissederiz. Gücümüz azalır, belki de hiç kalmaz bir noktada. Yara bere içinde birini görsek yardım etmek için canla basla koşup birilerine haber vermeye çalışırız, aynı çabayı ve sağduyuyu kendimiz için de göstermemizde hiç bir kötülük yoktur. Beni dinle! Kendini dinle. Anlaşılmadığını düşünme. iyi olacaksın! Söz veriyorum. Aileni düşün. Anneni düşün... Sevgilini, eğer şuan yalnızsan eski sevgilini, ilşkin hiç olmadıysa platonik aşkını ya da hayal ettiğin kişiyi düşün. Kimi çok sevdiysen... Artık yaşamıyor ya da hayatında olmasa bile... Sandığından çok daha fazla değerlisin! iyi olacaksın! Hiç umrunda olmayacağını düşündüğün bir sürü insan, sana yardımcı olabilmek için ne gerekiyorsa yapmaya hazır. Ben hazırım. Sen yeteki gitme.
