bu biraz itiraf gibi olacak ama gerçek bu.
eskiden hastanedeki kuyrukları benim gibi mallar yapıyordu.
sene 90'lar (SSK)
lise yıllarında okuldan kaça kaça 19,5 günü doldururduk. "Yarım gün yok yazılmayalım, yazılırsak sınıfta kalacağız ama havası da çok güzel lan!" diyerek doğruca hastanenin yolunu tutardık. Bir kaç günlük rapor için sabahtan öğlen sonuna kadar sıra beklerdik. Biri muayehane odasından çıkar, hastanın ismini bağırarak cağırırdı. o esnada da kucak kucağa olduğumuzdan gerçekten hasta olurduk. Yüksek ateşle birlikte evde salya sümük yatardik. Sözde okulu ekip, arkadaşlarla takılacaktık.
sene 2019:
yine devlet hastanesi. Hastaneye kayıt için, girişteki memur hanımlara doğru yöneldim. Birisi rujunu tazeleyip bluzunun omuzlarını düzeltiyor, digeri aynaya bakıyor ve eşarbıyla oynuyor, öbürü de cep telefonuna dalmış.
"hanımefendi..." demem ile koro halinde sert bir ses tonu ile "moladayiz beyefendi..." diyerek terslenmeyle karşılaştım. Mola bitti, kaydımı yaptıramadım. Kağıt kürek derken saat 10:15 gibi kayıt gerçekleşti. akşama kadar sırada bekledim. Bu sefer hasta isimleri bağırarak çağrılmıyordu. Odanın üzerinde dijital bir tabele vardı. Orada hastanın ismi yazıyordu. Kucak kucağa değildik ama oturacak yer de yoktu.
O gün bana sıra gelmedi ve ertesi gün gitmek zorunda kaldım. Öğleden önce içeriye girdim ve çıktım (3 dakika sürmedi). Doktorun muamelesi 90lardakiyle aynıydı.
Ha unutmadan o tabelada ara ara söyle bir yazı geçiyordu "önce emekliler... " Adam emekli olmuş, artık zamanı bol. Çalışan adamın zamanından neden çalıyorsun?
Eskiden kuyruk vardı. Simdi kuyruğun sonu gözükmediği için adının ne oldugunu bilmiyoruz.
