az önce annemi götürdüğüm hastane diye entrye girdiğim zamanlar geldi aklıma. aslında ilginç olsun diye böyle girdim, sözlükteki ilk entrylerim bile bu kadar aptalca olmadı ya neyse.
asıl diyeceğime geliyim ben, bana sabrın ne olduğunu gösteren, iş yerindeki yorulmalarımın, yaşadığımı düşündüğüm streslerin, kimi zaman gösterdiğim asabiyetin ne kadar manasız olduğunu anlamamı sağlamış hastanedir. o hastanenin acil servisinde, benim yaşlarımda bir genç asistan doktor - ki düşünün oraya herkes acil muayene ya da tedavi isteğiyle geliyor- yani oraya giren herkes için en önemli kişi kendisi ya da hasta olan yakını ve herkes bir an önce kendi hastasıyla ilgilenilmesini bekliyor - ve bekledikleri şey de sağlık, en çok önemsedikleri şey.
ve tek umutları o genç asistan doktor. sabrına ve güleryüzüne hayran oldum. ulvi meslek nedir anladım.
