kendi çığlıklarımla sağır ettim kendimi. tüm güzel sesleri örttüm çığlıklarımla. her çıkış noktamı duymazdan, görmezdim geldim. geri dönmemek üzere kendi çığlığımın sesine doğru yol aldım. dönemedim geriye. dönmemek üzere kapattığım kapıların yollarını bile anımsayamadım. anımsayamadım güzellikleri, anımsayamadım çıkış yollarımı. her yanlış tercihin, her yanlış yolun sonunda çıkmaz sokakta buldum kendimi. ilerleyemezdim daha fazla ilerisine, sıkışmıştım kendi dünyamda. önüm,arkam, sağım, solum her tarafım tıkalıydı. tek çıkış yolum yukarıdan uzanacak bir el olacaktı belki de. ama o ele uzanacak ne gücüm, ne isteğim kalmamıştı. uzanamayacak kadar aşağıda hissediyordum kendimi. bu çırpınmalarım beni daha da çok aşağı çekiyordu. bir çukurun içindeydim artık. günden güne bu çukura kazmaya başlamıştım. derinleştirmiştim bulunduğum çukuru. çıkmak istesem de çıkamayacaktım artık bu çukurdan, kimsenin de beni çekecek gücü olmayacaktı. peki ya umudumu kaybetmiş miydim artık? bilemiyorum. ilahi güçten uzanacak tek bir parmak bile çekebilecek miydi beni? çığlıklarımla sağır olan bu kulaklarım, ufak bir fısıltıyla yeniden duyabilecek miydi dünyadaki o güzel sesleri?
