bir spider man filminden beklenebilecek her şeyi -hatta daha fazlasını- veren, sinemada unutulmaz bir tecrübe yaşatan film. hatta şöyle söyleyeyim, endgame dahil olmak üzere sinemada bu kadar coşkulu hissettiğim başka bir film olmadı.
üç spider man'in toplandığı ilk saniyede film benim için bitti. yani sonrasında yaşananları bir filmden ziyade çok duygusal bir tecrübe olarak hatırlıyorum. aralarındaki diyaloglar, kendilerine has özelliklerine/hikayelerine dair göndermeler, espriler... her şey inanılmazdı. her on saniyede bir kendime "şu an bunu sinemada izliyor muyum" diye sordum içimden. arada sırada başımı çevirip salona baktım, herkes aynı inanmazlık ifadesiyle perdeye bakıyordu.
filmin sonu ise çok tatmin ediciydi. bildiğim kadarıyla tom holland'ın devam edeceği bir üniversite üçlemesi olacak. bu filmin sonunda o üçlemenin temeli atılarak spider man'i spider man yapan ve mcu'daki spider man'i bir türlü tam olarak sevemeyenleri (iron man etkisinden kurtulamayan, zengin, teknolojiye fazla güvenen bir çocuk) mest eden kilit olaylar gerçekleşti:
kendi sebep olduğu bir olayda kaybettiği bir yakının travması, kirada kaldığı yıkık dökük bir daire, kendi kostümünü kendi dikmesi vs. işte spider man bu dedirtti resmen. bravo.
