sinema tarihinin en anlamlı filmidir bana göre. varoluşsal krizlerimi ve bu konuda yalnız olmadığımı hatırlatır.
Bir de albert camus 'nun bir sözünü hatırlar, uzun uzun düşünürüm her izlediğimde.
"Dekorların yıkıldığı olur. Yataktan kalkma, tramvay, dört saat çalışma, yemek, uyku ve aynı uyum içinde salı, çarşamba, perşembe, cuma, cumartesi , çoğu kez kolaylıkla izlenir bu yol. Yalnız bir gün “neden?” yükselir ve her şey bu şaşkınlık kokan bıkkınlık içinde başlar. Başlar, işte bu önemli. Bıkkınlık, makinemsi bir yaşamın edinimlerinin sonundadır, ama aynı zamanda bilincin devinimini başlatır."
