bir bipolar olarak sanat tarihini kendi içimde yaşıyorum. tabii ki bir sanatçı olarak yetiştirilmedim hatta ekonomik nedenlerden ötürü ailemin sanata harcayacak zamanı yoktu. okulu bıraktım iş sahibi olmam gerekiyordu ve çalışmak zordu. kendimi sanata verdim ben de. toplum daha çok üzerime gelmeye başladı. inanılmaz hayallerim vardı. bunların hepsinin gerçek olacağını düşünüyordum. diğer taraftan insanlarla internette fikir alışverişinde bulunuyordum. derken manik atak dönemine girdim. belki beni saldırgan sanıyorlardı ama en güzel duyguları manik evrede yaşadım. insanların bilinçdışı ile yüzleşmesi gerekiyor. rasyonalist değilim. kanttan nefret ederim freud u severim. dünyayı güzelleştirmek bizim elimizde onu cehenneme çevirmek de. rasyonalizm... bütün duyguları öldüren rasyonalizm. ölmeli artık!
