Çocuklar melektir, yaramaz dahi olsalar.. dayak delisi insanların beyin yapısına şaşıyorum. Sizler sanki küçükken dayak yediğinizde annelerinizden, çok hoşnut kaldınızda bizlere uyguluyorsunuz? ama atasınız işte... 'benim annem beni böyle döverdi' diye anlattıklarında çocuklarına, sana daha vurmuyorum bile demeleri göz korkutma sebebidir, özlemişsen uğra annene diyesimi kabartır içimde. hem sen zaten dövüyorsun çocuğunu? verecek bir canı var onuda al bari işkence çektirme evladına, madem dövecektin doğurmasaydın!? Ayrıca dayak yedikten sonra yemekte verilmez ilgide, sevgide gösterilmez, varlığının olmasıda istenilmez. birde derler ki yaptıklarını bi bok sanarak 'şimdi kaybol! gözüm görmesin seni..' dahada kabası 'ha, seni doğuracağıma sıçaydım!' kötü günlerin veyahutta o dayak gününün çabuk geçmesini, unutulmasını arzulayan çocuğun tek hayali olur yatak, uyumak, dayak acılarını unutmak, aradan yıllar geçer, o çocuk büyümüş yetişkinleşmiştir. sonra başlar isyanları annenin.. Seni büyüttüm besledim, baktım. mükafatı bumu, neden böyle nalet bir çocuk oldun sen.. 'sebebi sensin anne, sebebi sensin..' der o büyümüş çocuk içinden..
