9 yılı biraz geçti. bazen bir kadıköy sokağının kokusu -hiç sevmezdim kadıköy'ü, bensiz kadıköy'ü tattığını ve neler yaşadığını bilmediğim için kıskanırdım çok, ah çocuk ah.-, bazen bir şarkı. hemen bir kül kokusu burnuma dolabiliyor. onu evli gördüğümde yüzümde istemsiz bir gülümseme olmuştu. "onun için istemsiz mutlu oluyorsan, artık geçti."demiştim.
şimdi mutluyum, kendi hayatım, sevdiklerim var. yaşlandım. sadece gençlik anılarımı hatırladım. şarkı dinledim, yine kül koktu. ben senden razıyım, arkandan bir gün bile kötü laf etmedim. senden sonra senin öğrettiğin neyi yaşadıysam içimden de olsa sana teşekkür ettim. yolun son kez açık olsun.
bu closure'a ihtiyacım vardı. sana da son kez teşekkür ederim uludağ sözlük. hayatımın en boktan 2 senesinin gelgitlerini seninle yaşadım. artık gençliğim ile ilgili kapatacak bir şeyim kalmadı.
