2002 öncesini anlatan söylemdir. aslında fakirde değildik lan ne istersek alıp yiyebiliyor, giyebiliyorduk. benim jenerasyonum olan tüm arkadaşlarım allaha şükür boylu poslu sağlıklı insanlar. çünkü insan yavrusu gibi beslendik yediğimiz içtiğimiz sağlıklıydı hiçbir şeyden eksik kalmadan büyüdük.
huzurumuz vardı siyasetin s si umurumuzda olmazdı. insanlar birbirlerine selam verir esnafın dükkanının önüne sandalyeler atılır muhabbetler edilirdi. kimse kimseye düşman gözü ile bakmazdı. ülkede mülteci yoktu en fazlası bulgar, arnavut göçmenleri vardı ama onlarda insan gibi insanlardı afedersin götünü kollayarak gezmen gerekmiyordu. şimdi cebinde paran yok yarının belli değil. herkesin bankalara oralara buralara borçları var geçinemiyor kimse milletin her tarafından siyaset girdiği için insanlar birbirini düşman gibi görür oldu. kardeşler birbirine tahammül edemiyorlar sen chp lisin sen akp lisin diye. geçim derdi büyük olunca evlerde de sıkıntılar çok fazla yaşanmaya başladı. her akşam haberlerde aile içi şiddet ve cinayet haberleri dönüp dönüp duruyor.
velhasılı asıl şimdi fakiriz ve zerrece mutlu değiliz. huzur bir kere kaçarsa gerisi çorap söküğü gibi geliyor böyle..
